Nowa definicja otyłości klinicznej. Rekomendacje dla opieki zdrowotnej

Nowe podejście do definicji i diagnostyki otyłości, zaprezentowane w styczniu 2025 roku, podkreśla konieczność zmian w systemach ochrony zdrowia oraz w podejściu do zdrowia publicznego. Eksperci zwrócili uwagę na ograniczenia dotychczas stosowanego wskaźnika BMI, wykorzystywanego jako główne narzędzie oceny otyłości. Choć BMI pozostaje przydatny na poziomie populacyjnym (np. w badaniach epidemiologicznych), jest on niewystarczający do oceny stanu zdrowia pojedynczych osób. Nowe wytyczne sugerują, że potwierdzenie nadmiaru tkanki tłuszczowej powinno opierać się na bardziej precyzyjnych metodach diagnostycznych, takich jak pomiary antropometryczne czy analiza składu ciała.

Jakie są nowe zalecenia dla systemów opieki zdrowotnej?

  • Zapewnienie dostępu do opieki medycznej
    Osoby z kliniczną otyłością powinny mieć dostęp do kompleksowego leczenia opartego na dowodach naukowych, w tym do farmakoterapii, interwencji chirurgicznych (np. operacji bariatrycznych) oraz wsparcia psychologicznego i dietetycznego.
  • Przeciwdziałanie stygmatyzacji
    Stygmatyzacja osób z otyłością stanowi istotną barierę w profilaktyce i leczeniu. Autorzy raportu podkreślają, że konieczne jest szkolenie pracowników ochrony zdrowia oraz edukacja społeczeństwa w zakresie wagi problemu i współczesnej wiedzy naukowej.
  • Nowe strategie zdrowia publicznego
    Polityki zdrowotne powinny opierać się na dowodach naukowych, a nie na niepotwierdzonych założeniach, które obwiniają jednostki za rozwój otyłości. Podkreślono, że otyłość wynika z wieloczynnikowego oddziaływania czynników genetycznych, środowiskowych i metabolicznych, a nie wyłącznie niewłaściwych wyborów stylu życia.
  • Wsparcie dla osób z otyłością przedkliniczną
    W przypadku osób z nadmiarem tkanki tłuszczowej, ale bez widocznych dysfunkcji narządów, zaleca się regularne monitorowanie stanu zdrowia, edukację zdrowotną oraz – w razie potrzeby – interwencje zapobiegawcze, takie jak zmiana stylu życia czy leczenie farmakologiczne w sytuacjach wysokiego ryzyka.

Podkreślono również, że różne modele opieki zdrowotnej powinny uwzględniać specyfikę otyłości klinicznej i przedklinicznej. Leczenie otyłości klinicznej powinno koncentrować się na poprawie stanu zdrowia i zapobieganiu dalszym uszkodzeniom narządów, natomiast w przypadku otyłości przedklinicznej priorytetem jest profilaktyka i zmniejszanie ryzyka progresji do stanu klinicznego. Rekomendacje raportu zostały szeroko poparte przez międzynarodowe organizacje naukowe oraz środowiska pacjentów. Dokument zwraca uwagę na konieczność holistycznego podejścia do problemu otyłości, uwzględniającego zarówno aspekty medyczne, jak i społeczne.

Źródło

Rubino F, Cummings DE, Eckel RH, Cohen RV, Wilding JPH, Brown WA, Stanford FC, Batterham RL, Farooqi IS, Farpour-Lambert NJ, le Roux CW, Sattar N, Baur LA, Morrison KM, Misra A, Kadowaki T, Tham KW, Sumithran P, Garvey WT, Kirwan JP, Fernández-Real JM, Corkey BE, Toplak H, Kokkinos A, Kushner RF, Branca F, Valabhji J, Blüher M, Bornstein SR, Grill HJ, Ravussin E, Gregg E, Al Busaidi NB, Alfaris NF, Al Ozairi E, Carlsson LMS, Clément K, Després JP, Dixon JB, Galea G, Kaplan LM, Laferrère B, Laville M, Lim S, Luna Fuentes JR, Mooney VM, Nadglowski J Jr, Urudinachi A, Olszanecka-Glinianowicz M, Pan A, Pattou F, Schauer PR, Tschöp MH, van der Merwe MT, Vettor R, Mingrone G. Definition and diagnostic criteria of clinical obesity. Lancet Diabetes Endocrinol. 2025 Jan 9:S2213-8587(24)00316-4. doi: 10.1016/S2213-8587(24)00316-4. Epub ahead of print. PMID: 39824205.

Przeczytaj więcej

Przeczytaj także

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *