Sygnały metaboliczne w regulacji spożywania pokarmu
Regulacja głodu i sytości jest procesem złożonym, na który ma wpływ wiele różnych czynników, m.in. sygnały hormonalne, sygnały motoryczne związanie z zapełnianiem i opróżnianiem przewodu pokarmowego, czynniki psychologiczne czy sygnały metaboliczne. O tych ostatnich warto powiedzieć trochę więcej, bo coraz częściej są one pomijane w kontekście regulacji głodu i sytości.
Co to są sygnały metaboliczne?
Jest to rodzaj sygnałów biochemicznych związanych ze zmianą stężenia we krwi, czyli glukozy, wolnych kwasów tłuszczowych i aminokwasów. Sygnały te są odbierane przez wyspecjalizowane neurony podwzgórza lub nerwy obwodowe w poszczególnych narządach. Odkrycie, że poziom danego składnika we krwi ma wpływ na ośrodki głodu i sytości stało się podstawą do stworzenia 3 teorii: teorii glukostatycznej, teorii lipostatycznej, teorii aminostatycznej
Teoria glukostatyczna
Wzrost stężenia glukozy we krwi powoduje pojawienie się odczucia sytości i stopniowej utraty chęci do jedzenia. Spadek poziomu glukozy we krwi powoduje uczucie głodu. Produkty bogate w cukry proste powodują szybkie spadki stężenia glukozy, co jest związane z szybszym i mniej kontrolowanym odczuwaniem głodu, dlatego wybierajmy produkty pełnoziarniste.
Teoria lipostatyczna
Po posiłku, kiedy stężenie glukozy we krwi jest wystarczające, stężenie wolnych kwasów tłuszczowych jest małe. Ilość wolnych kwasów tłuszczowych rośnie wraz z upływem czasu od spożycia pokarmu, spada również stężenie glukozy we krwi. Zauważono, że spożywanie pokarmu zwiększa się, gdy wyczerpują nam się rezerwy tłuszczowe.
Teoria aminostatyczna
Teoria ta opiera się na monitorowaniu przez centralny układ nerwowy ilości aminokwasów we krwi. Im więcej aminokwasów jest we krwi, tym odczuwamy mniejszy głód. Wpływ aminokwasów na regulację spożycia łączy się z powstaniem różnych neuroprzekaźników, takimi neuroprzekaźnikami są np.: katecholamina, histamina, serotonina i kwas gamma-aminomasłowy. Neurotransmitery te powstają odpowiednio z tyrozyny, histydyny, tryptofanu i glicyny.
Przeczytaj więcej:
