Kilka słów na temat epidemii SARS-CoV

W tym wpisie znajdziecie najważniejsze informacje na temat epidemii spowodowanej przez koronawirusa SARS-CoV, która miała miejsce w 2002 i 2003 roku i objęła łącznie 37 krajów.

Koronawirusy należą do jednych z największych wirusów zarówno pod względem wielkości genomu, jak również wirionu (kompletnej cząstki wirusa). Pierwszy koronawirus wyizolowany od człowieka to B814. Wirus został zidentyfikowany u dziecka z objawami przeziębienia i lekką infekcją dróg oddechowych. Kolejne badania prowadziły do odkrycia kolejnych koronawirusów zdolnych infekować człowieka, ale ich działanie było uważane za stosunkowo niegroźne dla zdrowia i życia ludzi. Obraz ten zmienił się diametralnie w listopadzie 2002 roku, kiedy to w prowincji Guangdong pojawił się nowy rodzaj koronawirusa – SARS-CoV. Transmisja wirusa była bardzo szybka i w ciągu jednego sezonu wirus dotarł do 37 krajów. Podczas epidemii stwierdzono ponad 8000 przypadków zakażeń i prawie 800 zgonów. 5 lipca 2003 roku, czyli 8 miesięcy od rozpoczęcia epidemii, WHO ogłosiło eredykację wirusa. Istnieją dwie hipotezy dotyczące wyciszenia wirusa. Pierwsza z nich to sezonowość epidemii związanej z koronawirusami, z najwyższym zachorowaniem zimą i wczesną wiosną. Druga teoria wiąże się z charakterystycznymi objawami zakażenia, są one widoczne przed wejściem pacjenta w najbardziej zakaźną fazę choroby (po pierwszym tygodniu). Środki zapobiegające i izolacja chorych spowodowały wyciszenie choroby.

Nagłe pojawienie się epidemii koronawirusa wywołało wiele spekulacji związanych z jej pochodzeniem. Okazało się, że osoby handlujące żywymi zwierzętami miały często wysokie miano przeciwciał przeciwko wirusowi. Badania dzikich zwierząt pokazały, że wirus ten jest obecny również u łaskunów chińskich i jenotów, których mięso wykorzystywane jest w tradycyjnej kuchni chińskiej. Dalsze badania pokazały jednak, że najbardziej prawdopodobnym wektorami wirusa były nietoperze,  u których zidentyfikowano obecność koronawirusa prawie identycznego pod względem genetycznym do SARS-CoV.

Głównymi objawami SARS-CoV były ciężkie zaburzenia ze strony układu oddechowego. Patogen ten atakuje urzęsione komórki górnych i dolnych dróg oddechowych oraz pneumocyty. Wirusa wyizolowano również z innych organów, takich jak wątroba, nerki czy jelita. SARS-CoV przenosił się głównie drogą kropelkową.

11 lutego Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) ogłosiła epidemię nowej choroby spowodowanej przez koronawirusa: COVID-19. Wirus wydaje się być bardzo zaraźliwy i szybko rozprzestrzenił się na całym świecie. Pod koniec marca 2020 wirus dotarł już do prawie 200 krajów i zainfekował prawie 450 000 osób. Eksperci Międzynarodowego Komitetu Taksonomii Wirusów (ICTV) nazwali nowy typ koronawirusa SARS-CoV-2, ze względu na podobieństwo do epidemii SARS-CoV, choć liczba chorych wskazuje na jego wyższą zakażalność. Miejmy nadzieje, że tak jak w przypadku SARS-CoV pandemię uda się wyciszyć wraz z nadejściem ocieplenia i dzięki skutecznej izolacji osób chorych. Aby do tego doszło, musimy jednak być konsekwentni i pozostać w domach.

Źródło:

1. Feng He  Yu Deng  Weina Li. Coronavirus Disease 2019 (COVID‐19): What we know? J Med Virol. 2020 Mar 14. doi: 10.1002/jmv.25766.
2. http://www.pnmedycznych.pl/wp-content/uploads/2015/04/pnm_2015_048-054b.pdf